سلام
نمی دانم چندمین بلاگیست که ساخته ام. از سرور های mihanblog,blogfa,persianblog,bloger,wordpress تا حشر و نشر و گپ و گفت نتی با مرحوم توت فرنگی. امید که این اراده نچندان معطوف به قدرتم دیر پا تر از سنه های ماضیه باشد. جبراُ لازم است بگویم نام بلاگ وام گرفته از وبلاگ دیگریست از خودم منتها در سروری دیگر.این را هم بر حسب وا پس گرایی بنده بگذارید ،که بازار این مطاع این روزها عجیب سکه است. هر چند که دوست می دارم این نام را !!! که به فراخور معنا ،می رساند که تمایل دارم نوری بیفکنم هرچند اندک و کوتاه بر این قیر گون فضای پیرامون. که هر چه نکند علی الاقل ترسمان را میریزد و هول برمان نمیدارد تا هیولاهای ذهن ساخته را بی مرز و ضعف بدانیم.
+++++++++++++++++++++++
جدای آن مدتهاست خواهش نوشتن از سر و کول انگشتها زیر و بالا می رود و اراده ام را به بازی میگیرد.یک جمله خواندنی از کتابی و بازدید روزانه از معمول نوشت ها- روز نوشت- های صمیمی دوستی ، خواهش را می کند نیاز و آن وقت صبر ایوب می خواهد که روزهای ملال آور - این سبکی تحمل ناپذیر هستی- را به نوشتن آسوده نسازی، خواه هرچه کوتاه. و این می شود آنچه که در اول سخن آورده ام
آنچه اراده را قلقلک میدهد چیز ساده ایست...کمی نیاز!
تا بعد
چه جالب!
من تو این پیوند ها چیکار میکنم؟
شما به این دلیل هستی چون بی قید و دغدغه مینویسی و همین آدمو واسه نوشتن قلقلک میده
من تو پیوند های وبلاگ شما چیکار میکنم؟
اگه شروع به نوشتن کردید بنویسید تا بیشتر بشناسیمتان
حس ششم بهم میگه شما صاحب وبلاگ کاف هستید!!... نمیدونم چقدر درست میگه س ششم ام!!
خیر!
و آنچه که نیاز را به پهنه ی حضور می کشد اندک التفاتیست چرا که ممکنات عین نیاز و نقصند و در قیاس واجب نایند.
پس با کوچک التفاتی یک آدمی کوله بار کوهبار گونه ای از نیاز ها را پیش روی می یابد که او را زیر لگدهای قلقلک ها و اشارت ها می گیرند و فورانی در آتشفشان اراده اش شعله ور می کنند.
پس چرا بر آدمیان خاموشی گسترده است؟
آری همه از کمترین توجهی به بودن خود بی بهره اند . . .
....ان الانسان لفی خسر